از يك سو عقب نشيني ، از سوي ديگر سركوب

اين روزها شاهد دو رويكرد كاملا متناقض در دستگاه سركوب رژيم هستيم ، از يك طرف عقب نشيني هايي كه كمتر سابقه داشته است ، مثل آ زادي فوري تمامي معلمان دستگير شده در اعتراض مقابل مجلس ارتجاع ، آزادی یک عضو کانون معلمان کرج دو روز پس از دستگیری در پی اعتراض معلمان (5مرداد)، آزادی خانم دکتر رزمجویی در نورآباد ممسنی، بلافاصله پس از اعتراض پزشکان و مردم در این شهر و عذرخواهی تلفنی وزیر بهداشت رژیم از او (4مرداد)، عذرخواهی تلویحی و تلاش برای رفع و رجوع دستگیری خانم دکتر رزمجویی توسط سخنگوی قضاییه رژیم، آخوند اژه‌یی با بیان این‌که ایشان دستگیر نشده بلکه با دست‌بند به کلانتری منتقل شده است و سرانجام عذرخواهی مستقیم دادستان نورآباد پس از ادامه اعتراض پزشکان و کادر درمانی بیمارستانها در شهرهای منطقه از جمله ایذه، یاسوج و کارزرون ، 8مرداد

از طرف ديگر شاهد گسترش دستگيري جوانان به بهانه گرداندن تحقير آميز از جمله دو زن در خيابانهاي تهران واز همه مهمتر آغاز دور جديد از اعدامهاي جمعي در ملاء عام 

سؤال این جاست که این دو رویکرد متضاد و همزمان در عملکرد دستگاه سرکوب رژیم ناشی از چیست و چه معنایی دارد؟ 

گرچه اين دو رويكرد 180 درجه متفاوت است اما يك ريشه بيشتر ندارد ، وحشت از فوران خشم انفجاري مردم در دوران پس از خوردن زهر هسته ايي ، آخوند روحاني خودش با بيان اين كه باید خودمان را برای دوران پسا مذاکره آماده کنیم

به نوعي نسبت به حساسيت  وخطر اين دوران هشدار داد ، همين هشدار آخوند روحاني به بيانهاي ديگر در روزنامه هاي مختلف رژيم آمده است 

آفتاب يزد : باید تعادل را رعایت کرد و به مردم امیدواری فراوان نداد. مردم کمربندهای را محکم کنند، دولت هم باید برنامه‌ریزی کند

روزنامه شرق  : مسأله جدی دیگر، فرو رفتن جامعه در حالت انتظار است… دولت برای گذر از این شرایط حتماً باید برنامه مشخص داشته باشد… از منظر افکارسازی عمومی، باید تدابیری اندیشیده شود که تابه‌حال چنین نبوده است

واكنش نامتعادل رژيم بن بست دستگاه سركوب است كه با وارد شدن رژيم به دوران پس از خوردن زهر هسته‌یی، برای رژیم بسا خفقان‌آورتر و خطرناکتر از قبل هست او مجبور است كه در مقابل عقب نشيني ها اقدامات سركوب گرانه انجام دهد تا تعادل را برقرار كند واين وجه ديگري از همان بن بست  است